Қазақстандық Индиго тобын осы әннен соң кішкене болса да сыйлай бастадым. Кәсіби музыкант болмасам да (қателіктерін айта алмаймын), осы әннің ерекше өзіне тартып алатын әсерін байқадым.

О, туған жер, неткен ыстық құшағың. Таудан соққан саф ауаңды құшырлана жұтқым келеді.Көше бойлай өскен әр тал – терегіңді, жасыл желекке оранған әр қырат – беліңді сағындым. Өзге өңірдің алмасы жұдырықтай болса да туған жердің бармақтай бал татыған алмасының дәміне ешнәрсе жетпейді екен. Мен жырақта жүріп осыны анық түсіндім…


Ал, өзімнің туған жеріме келер болсам, Алматы облысына қарасты, Кербұлақ ауданы, Шоқан ауылы. Мен үшін Жетісудың жерұйығында орналасқан осы маң ыстық көрінеді де тұрады. Өйткені ол жерде сәбилік шақ, балдаурен күндерім өтті. Осыдан 10 жыл бұрын отбасылық жағдайыма байланысты нағашыларымның үйіне көшіп келген едім. Сол өткен 10 жыл мен үшін 10 ғасырға созылғандай көрінеді де тұрады. Ал,қазір мен өзім армандаған еліміздегі тамаша университеттердің бірі – әл-Фараби атындағы Қазақ Ұлттық Университетінде білім алудамын. Басқа студенттер сияқты жатақханада тұрамын.Ғылыми-танымдық «Гүлстан» журналында журналист, экскурсавод болып жұмыс істеп жүрген жайым бар. Студенттік кез көп нәрсені жете түсіндіреді екен… Тағы бір түсінгенім: өмірдегі ең қымбатты сәт туған жердің топырағын басып, достарыңмен асыр салып, күліп- ойнаған кез екен. Мен соны ұқтым. Жас жүрегімді кернеген туған жерге деген сағыныш оты маздайды…

Бағана бір жерден Нұрғисаның «Отанды» бас әріппен жазуды әдетке айналдырайық дегенін оқып қалдым. Оқып қалдым да ұнатып қалдым :)
Сосын Мұқағали Мақатаевтың Отан туралы осы бір өлеңін бөліскім келді Сіздермен ;)
Өз еліңнің жақсылы-жаманды болса

(2000 ж, Ембіге бара жатқанда)

Керілген кең дала,
Бір ойға батамын,
Сенде өстім, сен ғана –
Туған жер, Отаным.

Өзіңнен нәр алар,
Жабықса көңілім.
Сен үшін сан адам,
Қиды өз өмірін.

Сенде адам үміті,
Сенде ауыр жарасы,
Байтақ, құдыретті,
Қазақтың даласы!

Қазнеттегі танымал блогосферада «Қазақстаннан біржолата кеткіңіз келе ме?» деген тақырыпта сауалнама жүргізіпті. Көпшіліктің даусымен «кеткім келеді» жауабы алда тұр.  Кеткісі келетіндердің пікіріне айтар уәж жоқ. Осы елде балаларын тәрбиелеп, өсіргілері келмейді. Сервис жоқ, білім жоқ, медицина ол…
Бір жағынан ойлайсың, кетсе кете берсін. Әркім өзі өмірі ғой не істесе де. Алайда қарап тұрсаң біртүрлі ішің қынжылады. Неге, сен тұратын, сен қастерлейтін, дүбірлі додада көк байрақты желбіретіп, қолыңды жүрегіңе қойып, әнұранын шырқайтын еліңді біреулер осылай жамандап, ештемеге теңегісі келмейтіндігін оқып, қынжыласың. Сонда осында тұрып жатқан біз ақымақ болғанымыз ба?